Pauze

Pauze. Het woord roept zowel ontspanning als stress op. Want pauze voor jezelf klinkt heerlijk maar als we met collega’s lunchen gaat het eigenlijk alleen over werk gerelateerde zaken, patiënten. Kan je het dan wel echt pauze noemen? We zijn een aantal jaren geleden overgestapt van vaste telefoons op DECT-telefoons vanwege de bereikbaarheid. Als we in de koffiekamer zitten na onze ochtendbespreking draaien de poli’s op volle toeren en gaat geheid de telefoon. En als je die op je kamer laat liggen weet een van de secretaresses je wel te vinden hoor. Meestal zie je haar al aankomen door het raam. Gehaaste pas en met een geeltje in haar hand. Ogen die zoekend heen en weer schieten. En zodra we haar in de gaten hebben, bidden wij allemaal dat ze niet voor ons komt… zodat we rustig onze koffie kunnen opdrinken terwijl we over werk praten. 

Het is geen punt dat onze pauze geen pauze is. Het grote probleem is dat anderen hun pauze zo serieus nemen. En uiteraard altijd op momenten dat het totaal niet uitkomt. Als ik iets op het lab wil vragen: geheid dat ik dat precies tijdens de pauze kom doen. Hoe dan. Een uitslag doorbellen aan de poli: met lunchpauze. De huisarts bellen voor overleg: het bandje staat aan vanwege koffiepauze. Zo wordt mijn to-do list niet korter. Hmmm … niet waar ik op hoopte. Misschien is dat exact de bedoeling. Maar nee, ik maak het nóg erger door anderen hun pauze te misgunnen omdat ik door wil. Ik heb er geen problemen mee om op de spoedoptie te klikken als ik een huisarts bel. Of een secretaresse aan haar jasje te trekken als ze net een hap van haar boterham neemt. 

Foei. Ook wij moeten naar buiten, eruit. Telefoon thuislaten. Neem een voorbeeld aan de rest. Uittunen. Opladen. En dan met frisse energie verder.