Werkplezier

Ik mag gaan bloggen voor Zin in Zorg, daarom moét ik jullie wel meenemen in mijn eigen zoektocht naar werkplezier. We gaan terug naar het jaar 2012. Augustus dat jaar ben ik afgestudeerd als verpleegkundige en kon ik direct werken bij een centrum van geriatrische revalidatie. Vol enthousiasme ben ik aan de slag gegaan, ergens vond ik het spannend, al die verantwoordelijkheden, maar ook vol trots. Trots dat ik verpleegkundigendiensten mocht draaien, dat ik direct contact had met mijn leidinggevende (specialist ouderengeneeskunde) en het paramedisch team. Genoeg uitdaging en veel te leren. Zo hadden wij patiënten met grote wonden, maar ook prachtige palliatieve zorg, waarbij ik de hand vasthield als iemand zijn laatste adem uitblies en er geen familie aanwezig was. Ook verzorgden we de overledene en legden we een roos neer en draaide mooie muziek. Prachtig vond en vind ik nog steeds, maar er bleef iets knagen aan mij … Wat wil ik nou? Ben ik gelukkig in wat ik doe?

Vanaf januari 2014 ben ik op zoek gegaan naar wat ik wil, die spiegel die je graag vermijd eens gaan opzoeken en mezelf de vraag gesteld of ik nog gelukkig was in mijn huidige baan. Dit was een zoektocht waarbij ik mijzelf ook confronteerde: ik stelde mijzelf drie vragen; 1. Is het werk dat ik uitvoer voor korte duur veranderd? 2. Is het werk dat ik uitvoer van lange duur veranderd en heb ik invloed op de verandering? 3. Of zit ik niet lekker in mijn vel, waardoor ik het werk niet leuk vind? Na een flinke worsteling met mijzelf heb ik toentertijd besloten om toch iets anders te zoeken.

Het was 2014 en niet veel ziekenhuizen hadden vacatures voor verpleegkundigen. Als ze al iemand zochten, was het iemand met ziekenhuiservaring: ik viel dus af. Desondanks besloot ik om diverse ziekenhuizen open sollicitaties te sturen, van Noord-Limburg tot de hoogte van Utrecht, van oost naar west. Genoeg afwijzingen heb ik mogen ontvangen, ik had geen ervaring. Hadden zij mij toen aangenomen als ze wisten wie ik zou worden? Soms is het spannend om iemand zonder ervaring aan te nemen, maar iets wat niet is kan groeien…

In april 2014 had ik beet, het Groene Hart ziekenhuis (GHZ) in Gouda durfde het aan! Ik had een maand opzegtermijn en een dag voordat de maand mei begon, overhandigde ik trots mijn ontslagbrief. YES! Eind mei heb ik mijn boeltje gepakt – na een haastige intensieve zoektocht naar een woning in Gouda – en ben ik voor het werk weggegaan uit Limburg, mijn familie en vrienden achterlaten om het avontuur en mijn werkplezier te zoeken. Ik was tenslotte al in Afrika geweest, dan kan ik het iets verderop in Nederland toch ook proberen?

Nu begon het nieuwe avontuur: als flex-verpleegkundige starten in het GHZ. Ik ging er financieel op achteruit, en ja, ik ben toentertijd akkoord gegaan met een leerling salaris, ik vind mijn werkplezier immers belangrijker dan geld, maar in deze tijd zou ik beter gaan onderhandelen. Was ik dan gekomen tot waar ik nu ben? Of hadden ze mij alsnog afgewezen?

En ja, tien jaar later heb ik heb nog steeds werkplezier. Na een half jaar werken als flexer ben ik toentertijd op de longafdeling terecht gekomen waar ik alweer bijna 9.5 jaar aan het werk ben. Veel mensen denken bij de longafdeling: ‘vies sputum, rochelende mensen, jakkes’. Ik denk: ‘heerlijk, beter dan poep en pies’, en de patiëntencategorie is ook leuk. Dit alles maakt dat ik nog steeds regelmatig op de afdeling rondhuppel, juist omdat ik plezier heb en blij ben. Nu zul je denken ‘zucht’, dit klinkt wel heel erg blij, maar dat ben ik dan ook. Neem bijvoorbeeld mijn laatst vijf nachtdiensten … Tijdens mijn derde nacht had ik de zorg voor een oudere man, die in zijn eerste nacht zieker en zieker werd, daarop samen met mijn collega en de arts een passend beleid gemaakt. De nachten daarop zie ik deze man opknappen, rustiger in bed liggen en vrolijk te wezen, op zijn telefoon familie feliciteren via de app en samen met mijnheer kijk ik naar de opkomende zon met een prachtige lucht.  Aan het einde van mijn nachtenreeks maken mijnheer en ik grappen en ik verlaat met een glimlach de kamer. Wat drie nachten voor een verschil kunnen maken.

Ik kan niet zeggen dat ik altijd leuke dingen op mijn werk tegenkom, ook ik heb dagen dat ik het minder leuk vind. Maar juist door te genieten van het werk en het werkplezier wat ik ervaar kan ik die dagen in een ander daglicht zetten, waardoor ik niet overloop en kan blijven ‘rondhuppelen’.

8 april, 2024