Grenzen aangeven of grenzen aan geven?

We kennen ze allemaal, de collega’s die super goed zijn in grenzen aangeven. Bloedirritant. Ze willen nooit iets voor je doen (of met een diepe zucht). Je krijgt zelden iets voor elkaar. En de drempel om ze toch een keer wat ze vragen wordt alleen maar groter. Oké, ze zijn niet populair. Maar ze hebben het wel makkelijk. Ergens is er bewondering voor ze. Hoe doen zij dat? Ze laten zich niet gek maken en ze laten zeker niet jouw probleem dat van hen worden. Hoe heerlijk zou dat zijn voor ons, voor degenen die altijd eerst aan anderen denken en dan pas aan zichzelf? Want die eigenschap bezit het merendeel van de zorgmedewerkers. Bijvoorbeeld zoals tijdens een vergadering, waarin wordt gevraagd wie een taak op zich wil nemen. Het blijft stil. De stilte begint aardig ongemakkelijk te voelen en je schuift wat heen en weer op je stoel. BAM: je hoort jezelf zeggen dat je het wel wilt doen. Opluchting dat de ongemakkelijke sfeer is omgeslagen is. De dankbare blik in de ogen van collega’s die je massaal aankijken. Direct daarna bekruipt je een ongemakkelijk gevoel en gaan de raderen draaien: hoe ga je dit nu weer voor elkaar krijgen met dagen die al overvol zijn?

Je hoort wel eens zeggen: een nee tegen de ander is een ja tegen jezelf. Geen speld tussen te krijgen maar oh wat ik krijg ik er de kriebels van. Confronterend dat zo zwart op wit te zien. Het is onze natuur ja te zeggen, maar gezonde grenzen aan kunnen geven is heel belangrijk. Door altijd maar meteen ja te zeggen voel je niet eens waar jouw grenzen liggen. De gouden tip die ik kreeg en jullie niet wil onthouden is: vraag tijd om erover na te denken in plaats van meteen ja te zeggen. Heel goed mogelijk dat je natuurlijk alsnog ja zegt tegen een klusje waar je niet op zit te wachten maar het voelt heel anders. Bewuster. Weloverwogen. Eigen. Ik zie het als een spel, waarin je kunt ontdekken wat je nu eigenlijk zelf wil en zelf energie van krijgt. En bovendien een waarvan je meer werkplezier krijgt.

26 april, 2024