Gastblog Maartje Weterings | Op naar de storm

Afgelopen dinsdag was het dan eíndelijk zo ver. Ons teamuitje: varen op de Biesbosch. Na twee eerdere pogingen die – iets te letterlijk – in het water vielen, waren de weergoden ons deze keer goed gezind. Driemaal is scheepsrecht. En dus gingen wij, bepakt en bezakt met een paar grote tassen proviand, lekkere drankjes (0.0), voldoende zonnebrand (al met al behoorlijk verantwoord bezig dus) en een heleboel goede zin, op pad.

Vrij onmiddellijk moest, ondanks het perfecte weer, de eerste storm getrotseerd worden. Twee boten van ruim 7 meter lang een overvolle haven uit manoeuvreren is, zonder ervaring, namelijk zo simpel nog niet. Zeker als je beseft (ja klopt, het duurde even voordat dat kwartje viel) dat een boot geen rem heeft. Maar ach, wij zijn in ons werk gewend dagelijks stormen te trotseren, dus een hoge golf meer of minder kan onze pret niet drukken.

Het is bijzonder hoe zo’n boottocht ook een prachtige metafoor kan zijn voor onze dagelijkse bezigheden. Als bemanning bepalen we samen de koers, net zoals we in het verpleeghuis als dokters ook heel graag, liefst met z’n allen, het roer in handen hebben. Natuurlijk is er ook nog een kapitein, die de uiteindelijke beslissingen neemt, ook al zijn wij het daar niet altijd mee eens. We hebben één gemeenschappelijk doel, namelijk dat ‘het schip’  (lees: ‘ de zorg voor onze bewoners’) blijft drijven. Dat is soms best lastig, met alle kapers op de kust van tegenwoordig. Daarom lukt dit alleen door samen te werken. De banden die onderweg worden gesmeed zullen de uitkomst medebepalen. En hoe heftig de storm ook kan zijn (geloof mij, er zijn wat orkanen langsgekomen de afgelopen jaren), er komt altijd een moment dat het tij zal keren. Dat je in het kalme water de tijd krijgt om je heen te kijken. En vaak pas dan zie je de schoonheid om je heen. Besef je dat je als team elk obstakel kunt overwinnen. Kun je in de rust van het open water je veerkracht vieren. Waarbij eindeloze mogelijkheden worden weerspiegelt in de uitgestrektheid van het water. Met in de verte de horizon, even grenzeloos als onze kansen.

Dit teamuitje was als zo’n moment op open water. Een kans verhalen te delen, samen te lachen. Om met je collega’s te ontspannen, te verbinden en blijvende herinneringen te maken. Elkaar beter te leren kennen en elkaars eigenschappen te waarderen. Eigenlijk best bijzonder dus. Waardevol ook. En noodzakelijk. In mijn ogen tenminste. Want met al die mooie kansen en al die mooie mensen in overvloed, zie je de toekomst al gauw weer met vertrouwen tegemoet. Laat die volgende storm maar komen!