Zin in Zorg-moment: Superprikker
In het kader van mijn superspecialisatie tot intensivist loop ik een paar maanden stage bij de anesthesie. Aan het eind van mijn eerste weekenddienst belt mijn collega.
Ze zegt: ‘Ik werd net gebeld door de Spoedeisende hulp. Er ligt een 15-jarige jongen met verstandelijke beperking die in zijn eigen ziekenhuis altijd alleen door de anesthesie met hulp van echo geprikt wordt voor een infuus. Wil jij dit gaan proberen?’ Infusen prikken bij moeilijk te prikken patiënten is een van mijn taken in mijn rol als jongste arts-assistent van de anesthesie. Dit verhaal klinkt mij in de oren als een grote uitdaging!
Ik ga de kamer op de Spoedeisende hulp binnen en zie een jongen liggen die duidelijk al veel medische behandelingen heeft ondergaan. Sonde in zijn neus, veel littekens en grote bange ogen. Zijn vader zegt meteen ‘zo, jij bent dus de beste prikker van het ziekenhuis?’
‘Oh jee’ denk ik, ‘ben ik zo aangekondigd door mijn collega?’ Mijn gevoel zegt me dat een beetje bluf geen kwaad kan om de jongen en zijn ouders gerust te stellen, dus ik antwoord: ‘Ja inderdaad, ik ben Melanie van de anesthesie, de beste prikker van het ziekenhuis!’
De sfeer is heel fijn. Ondanks de nare situatie proberen de ouders hun zoon Tim op te peppen met grapjes. Tim heeft kleine handen met hele fragiele vaten, een enorme tremor in zijn ledematen en ik ben duidelijk niet de eerste die een poging doet tot prikken. Gelukkig is hij voorbereid met verdovende zalf. De ingrediënten voor het succesvol prikken van een moeilijk infuus zijn goed stuwen, zwaartekracht, warmte, geduld, liefde en beetje geluk. Eerst maar eens de stuwband om en een handschoen met warm water op zijn hand. Ik vraag hem wat hij leuk vindt om te doen als hij niet in het ziekenhuis is. ‘Eten!’ ‘Oh, wat eet je dan graag?’ ‘Hutspot van mijn moeder’. Helaas was hij vanavond net voor het avondeten ziek geworden, dus de hutspot had hij moeten laten staan.
Uiteindelijk zie ik één goed vat. De verpleegkundige helpt me met stilhouden van de hand, want door de tremor schudt die anders alle kanten op. Ik krijg van de ouders de opdracht om hardop te tellen en bij 3 te prikken. ‘1, 2, 3’ en dan prik ik. Raak! En dat zonder de echo gebruikt te hebben. Iedereen is superblij. Ik ben enorm opgelucht dat ik heb voldaan aan de torenhoge verwachting!
Ze noemen de namen op van de mensen die zij benoemd hebben tot beste prikkers in een aantal ziekenhuizen en ik word toegevoegd aan het lijstje. Met een gevoel alsof ik vleugels heb gekregen en een glimlach van oor tot oor loop ik de kamer uit. Wie had dat gedacht, dat ik als longarts-intensivist in opleiding, ooit nog eens deze eretitel zou krijgen?
Melanie Gutteling-van der Heijden, longarts-intensivist in opleiding
Oproep
Wil jij ook jouw Zin in Zorg-moment van de dag delen met collega’s? Het moment waarop je jezelf ontspannen voelt, het positieve teamwork gevoel hebt met collega’s, en mooi verhaal hoort, iets beleeft dat jou raakt als dokter? Mail jouw verhaal dan naar info@zininzorg.nl
21 december, 2020