Precies zijn waar je moet zijn

Het loopt al tegen de kerstvakantie, tijd voor de laatste hand aan het jaarplan voor het komende jaar. Natuurlijk de geijkte onderwerpen komen aanbod, maar toch moeten we ook weer innovatief en creatief zijn. We moeten ambitie hebben. We moeten denken aan kwaliteit, efficiëntie, en zorgen voor het welzijn van de medewerkers. Het bedrijf zelf moet ambities hebben, maar wij als werknemers ook.

En dat maakt me soms zó moe. Waarom moeten we altijd maar beter worden, meer kennis vergaren, nog meer leren, groeien en uitbreiden. Waarom kunnen we niet gewoonweg ons vak heel leuk vinden, en daar simpelweg heel goed in zijn. Natuurlijk moeten we op de hoogte blijven van nieuwe ontwikkelingen en inzichten. Maar zoals er een verscheidenheid aan mensen op de wereld rondloopt, zo divers zou onze beroepsgroep ook mogen zijn. De meeste groei zit waar onze talenten liggen. De dokter met academische ambities is de aangewezen persoon om complexe casus onder zijn hoede te nemen. Maar de empathische dokter, die precies weet hoe hij slecht nieuws kan brengen en de patiënt kan ondersteunen, heeft daarin roeping gevonden. Moeten we deze dokter nu echt dwingen om voor zijn herregistratie een persoonlijk ontwikkelingsplan te schrijven? Sommige mensen zijn precies waar ze moeten zijn. En laten we blij zijn met deze betrouwbare rotsen in de branding.

Voor toelating tot opleiding geneeskunde is enkel de numerus fixus al ruim tijd verleden tijd. Er wordt geselecteerd op andere kwaliteiten dan uitsluitend cognitieve. Maar ook daarin wordt verwacht dat artsen in spé over meerdere talenten beschikken en uitblinken in meer dan één divisie. Om daarna in aanmerking te komen voor een promotieplek of opleidingsplaats, moet worden voldaan aan de vereisten van een uitmuntend curriculum vitae. Is de patiënt gebaat bij deze energieke, multitaskende duizendpoot? En hebben we niet juist een diversiteit nodig binnen een goed functionerend team?

Als de duizendpoot ook ineens verantwoordelijkheid krijg over een gezin raakt de energie op. Niet alleen vanwege de gebroken nachten, maar ook omdat er hoge eisen worden gesteld aan het ouderschap. De ambitie blijft niet alleen beperkt tot het professionele leven. Kinderen moeten sporten, het liefst een teamsport. Muzikaal onderlegd zijn. Uitstapjes educatief en cultureel verantwoord. En intussen niet onderdoen voor de klassenouder dus hup op je vrije dag bijspringen als luizenmoeder of bibliotheekjuf. Dat je vervolgens ineengedoken tussen Dolfje Weerwolfje nog even wat patiënten overlegt, ziet vast niemand.

De grote uitval onder jonge dokters baart me zorgen. Ze worden overvraagd, en dit wordt in stand gehouden door de beroepsgroep zelf. De huidige dokter is niet meer de kostwinnaar met een partner thuis die voor huishouden en gezin zorgt. We moeten beide forten bewaken alsof ons leven er vanaf hangt en dat is niet reëel. Geef de dokter in de tropenjaren minder ambitieuze druk vanuit werk en kijk hoe ze zullen floreren. Dan kunnen ze met telefoon op stil voorleesmoeder/-vader zijn.

12 december, 2024