‘Moet ik even in de buurt blijven?’

Een gewone dinsdagochtend. Een klopje op mijn deur en het hoofd van mijn vrolijke mannelijke collega verschijnt in de deuropening. ‘Een man in de wachtkamer met een gitaar in z’n hand kwam me net vertellen dat hij met jou een afspraak heeft, hij lijkt erg overstuur en ontremd, moet ik voor de zekerheid even in de buurt blijven?’

Hoewel ik de bezorgdheid van mijn collega enorm waardeer durf ik het wel aan. Inmiddels ben ik alweer een heel aantal jaren werkzaam in de zorg en daar ontmoet ik vaak bijzondere mensen met bijzondere verhalen. Toen deze man vervolgens zeer luidruchtig mijn kamer betrad, voelde ik geen angst of ongemak, slechts nieuwsgierigheid.

Zijn verhaal raakte me. Hij was nog niet zo lang geleden gediagnosticeerd met een onbehandelbare hersentumor wat hem heeft veranderd qua karakter, gedrag en motoriek. Een moeilijk proces. Daarnaast had hij enkele weken geleden een stukje van zijn pink verloren en kampte sindsdien voortdurend met pijn. Zijn allergrootste wens was om weer gitaar te kunnen spelen en minder pijn te hebben nadien.

Muziek was namelijk zijn toevluchtsoord, een moment van rust in zijn leven dat door de tumor zo ingrijpend was veranderd. Maar door het letsel aan zijn pink was hij beperkt en dat wilde hij me laten horen. Ik zie hem nog zo voor me. Zijn indrukwekkende voorkomen, gitaar op schoot, zijn emotie en de muziek die hij maakte. Het maakte hem ineens zo kwetsbaar en klein.

De uitdaging om iets voor hem te maken wat hem kon helpen bij het gitaar spelen, nam ik graag aan. Dit ging namelijk niet alleen om het verlichten van fysieke pijn, maar om iemand iets teruggeven wat hem zo ontzettend dierbaar was, zijn muziek.

Onze gesprekken gingen al snel dieper dan de medische kwesties. Hij vertelde hoe de tumor zijn hoofd in de war bracht, wat het moeilijker maakte om contact te leggen met mensen. Hoe hij boos en intimiderend kon overkomen terwijl hij altijd zo zachtaardig was geweest. Het onbegrip waar hij soms op stuitte. Hij vond troost in zijn gitaar. Muziek was voor hem een manier om zijn emoties te uiten en een verbinding te vinden die hij elders niet altijd meer voelde.

We spraken over het leven, over wat echt belangrijk is wanneer je wordt geconfronteerd met je eigen sterfelijkheid. Hij sprak veel over zijn zoons. En ondanks zijn zeer onzekere toekomst en al zijn verdriet, was hij vastberaden de tijd die hij had zo goed mogelijk te benutten. Toen de behandelingen erop zaten, hebben we afscheid van elkaar genomen.

Deze man is me altijd bijgebleven. Zijn verhaal herinnert me er aan hoe belangrijk het is om altijd met compassie en begrip te luisteren naar de verhalen van anderen en nooit op voorhand te oordelen. Soms kunnen we niet veel doen, maar is dat luisterend oor al zoveel waard. Aan de hand van zijn allereerste bezoek die dinsdagochtend heb ik, kort nadat hij de behandelkamer verliet, op papier gezet wat hij losmaakte bij mij – schrijven helpt me soms om mijn eigen emotie een plek te geven en daarna weer met volledige focus door te kunnen.

Ik weet niet hoe het nu met hem gaat, of hij nog leeft. Het is helaas onmogelijk om alle cliënten die ik tegenover me heb gehad te blijven vervolgen, hoe graag ik soms ook zou willen. Het hoort bij mijn werk. Het zijn deze momenten van echte verbinding die mijn werk zo waardevol maken.

30 juli, 2025