How are you?

Ik heb de patiëntenzorg in het ziekenhuis even achter me gelaten en ben in de VS waar het grootste psychiatriecongres ter wereld plaatsvindt. De patiëntenzorg lijkt hier erg vriendelijk en uitnodigend. Overal zie je vriendelijke gezichten van ‘witte in het pak gestoken’ Amerikanen die stralend naar je glimlachen vanaf hun billboards. Ze moedigen je aan eens wat botox-vergif in je snuit te laten spuiten of je diabetes zonder enige glucosefluctuaties in te laten stellen.
En of je nu bij de kassa je spullen staat af te rekenen of de vuilnisman groet, het maakt niet uit of je elkaar kent of niet. Iedereen vraagt hier altijd hoe het ermee staat. En je antwoordt altijd iets positiefs anders wordt het ongemakkelijk.

Nu we toch aan de andere kant van de plas zijn, maken we een omweggetje om sinds vijf jaar eindelijk onze familieleden op te zoeken in Florida. Waar de zon altijd schijnt en niemand lijkt zich bezig lijkt te houden met duurzaamheid. Niet in de zorg en al helemaal niet daarbuiten.
Mijn zwager van bijna 70 is hoogleraar oogheelkunde en werkt fulltime mét diensten. Elke dag rijdt hij iets na zonsopgang rijdt hij naar het academisch centrum. In zijn ruim uitgevoerde pick-up waar je met een klein trapje in moet klimmen. Hij ergert zich aan de werkmentaliteit van laatste generaties artsen, maar ze hebben gelukkig personeel genoeg. Dit jaar selecteerden ze zes AIOS voor hun opleiding uit ongeveer 300 aanmeldingen. Die komen uit alle windstreken en stellen vreemde vragen. Over duurzaamheid en de enorme berg wegwerpmateriaal in de OK’s. Een antwoord krijgen ze niet.

Als je een beetje een petrol-head bent zoals ik vroeger was, lig je in een deuk om alle bizarre vierwielers die hier benzine-rochelend over het hete asfalt glijden. Heel af en toe zie ik een verdwaald elektrisch model zoals wij thuis rijden. Hier en daar staat een verstopte oplaadpaal. Zonnepanelen zie je hier zelden, terwijl de zon hier altijd schijnt.

Terwijl we in de zorg proberen preventie, kostenbeheersing en eigen verantwoordelijkheid op de kaart te zetten, is het hier echt armoe. De meeste praktijken en maatschappen hebben een winstoogmerk en naar complicaties of co-morbiditeit riekende patiënten worden via screenings-afwijs-lijstjes verwezen naar de SEH of de universiteitsklinieken waar ze niemand mogen weigeren.

Aansprakelijkheid is een besmettelijk woord hier. Het heeft zich als een penetrante stank verspreid over het continent. Oneindige disclaimers, advocaten in een kat en muisspel en in pak gestoken ambulance chasers die op alles afduiken waar geld in zit. Zowel ‘veroorzakers’ als ‘slachtoffers’ zijn welkom, no claim, no pay. Kijk maar naar de stupiditeit van wat ze behandelen, bijvoorbeeld de Slip and Fall gevallen, maar ook boeven die van hun strafblad af willen komen.

Terwijl ik met ons gezin geniet van de tropische vochtigheid, kijk ik al een beetje uit naar de congresdagen in het koelere New York met meer Europese sfeer en nuchterheid. Wat is het toch fijn om dokter in Nederland te zijn en af en toe even bij andere culturen in de medische keuken te kijken. En wat is het toch fijn dat we in ons boerenblubberlandje niet zo’n claimcultuur hebben als in de VS. In de afgelopen zes jaar is het aantal tuchtklachten over artsen zelfs gehalveerd en bovendien werd bijna 90% van de klachten ongegrond verklaard. Fijn om te weten dat ik met mijn jetlag straks gewoon zonder zinloze defensieve zorg aan de slag mag. Ik krijg er al bijna zin in.

25 juli, 2025