Gastblogger Maartje Weterings | Is er een dokter in de lucht?

Het is 1.34 uur, in een vliegtuig ergens boven de Caribische zee: necesitamos un médico, galmt er door de speakers. We hebben een dokter nodig! Die is er en wel op rij 23 want daar zit ik: een basis-médica, die voor acht maanden op reis is en nog eventjes het slaapzand uit de ogen moet wrijven. Ik wacht een paar tellen in de hoop dat er nog meer enthousiaste médicos en médicas opstaan. Helaas pindakaas. Ik steek mijn hand op en lees enige paniek in de ogen van de stewardessen die mij naderen. Aan de slag dan maar (…)
Terwijl ik me langs de andere passagiers wurm op weg naar de patiënte vraag ik wat er aan de hand is. Een allergische reactie luidt het eerste oordeel. Als ik dat hoor moet ik even slikken. Een anafylaxie in het vliegtuig valt wat mij betreft in de categorie grote problemen. Gelukkig word ik al direct als ik mevrouw zie gerustgesteld. Zo op het eerste gezicht zit ze er kiplekker bij. We kletsen wat, een behoorlijke uitdaging in mijn nog niet zo vloeiende Spaans. Ondertussen probeert het vliegtuigpersoneel, niet al te succesvol, de medische apparatuur aan de praat te krijgen om wat metingen te kunnen uitvoeren. Een milde koorts met onbekende oorzaak, veel meer kan ik er uiteindelijk niet van maken. Ook mevrouw lijkt gerustgesteld en dus kan ik terugkeren naar mijn stoel, in één ruk door richting dromenland is het plan. Maar zo gaat het natuurlijk niet. De rest van de reis, zo’n zeven uur in totaal, word ik elk half uur bij mevrouw geroepen omdat ze zich toch nog niet helemaal lekker voelt. Voldoende tijd voor de patiënte, daar zal het vannacht niet aan liggen. Dat de koorts aanhoudt is niet erg verrassend. Mijn magische handen gaan haar koorts niet meteen weg kunnen toveren (en de Paracetamol doet helaas ook geen wonderen). Als ik om half acht ’s ochtends voor de zoveelste keer terugkeer in mijn stoel in een poging nog even te slapen, vraagt de buurman of ik misschien even naar zijn al drie maanden pijnlijke pols kan kijken. Grenzen aangeven is niet altijd mijn sterkste kant, maar het gaat me deze keer verrassend gemakkelijk af. Als meneer gedacht had dat ik na deze nacht de rest van het vliegtuig ook nog wel even van een gratis consultje zou willen voorzien, heeft hij het mis. De laatste keer dat ik mijn vliegticket checkte stond nergens beschreven dat ik deze vlucht nachtdienst had. Of hij begrijpt waarom ik nee zeg weet ik niet zo zeker, maar dat ik niet van plan ben zijn pols te onderzoeken is hem duidelijk.
Ruim een uur later landen we in Mexico-City. Mevrouw krijgt van mij het advies uit te zieken en zo nodig hier een arts op te zoeken, meneer kan naar zijn eigen huisarts gaan. Mezelf schrijf ik een paar uur goede slaap voor, dat heb ik wel verdiend.

Als het nodig is wil ik altijd helpen. Stiekem vind ik het zelfs leuk om op reis af en toe ‘een patiënt’ te hebben Want dan mis ik het uitoefenen van het mooiste vak van de wereld en de patiënten die die baan voor mij zo mooi maken. Maar weet je, een dokter die in het vliegtuig zit heeft ook gewoon vakantie! Dat is zelfzorg; opladen om fysiek en mentaal fit te blijven. Zodat we er des te kunnen zijn voor al die patiënten die op ons rekenen.

5 oktober, 2024