Gastblog Maartje Weterings: Samen sterker

Fuseren: een uitdaging waar je u tegen zegt. Een sneltrein waar elke werknemer -gewild of ongewild- op moet stappen. Hoewel vervolgens vrijwel nooit iedereen die instapte ook het eindstation haalt. Ik werk in een ouderenzorgorganisatie die sinds 1 januari 2021 op papier officieel is gefuseerd. Met de nadruk op ‘op papier’. Een samensmelting van drie zorgorganisaties. Een éénwording. Tenminste…dat is de bedoeling. Maar zo gemakkelijk gaat dat niet. Naast het samengaan van zaken als bestuur en financiën, het aaneensluiten van afdelingen als inkoop en HRM, het samenvoegen van systemen als het elektronisch patiëntendossier en het roosterprogramma en het harmoniseren van 1001 (zorg)processen dient iedere werknemer zich op een nog veel belangrijkere manier aan te passen: de cultuurverandering die nodig is om de fusie uiteindelijk succesvol te laten zijn. Maar ja, cultuur, hoe verander je dat?!

Ik heb mij ooit eens laten vertellen dat een cultuurverandering gemiddeld zeven jaar duurt. En hoewel ik deze zeven jaren absoluut niet als feit wil presenteren, denk ik wel dat dit mooi illustreert hoe een lange adem voor deze verandering nodig is. En tsja, laat verandering nu net een van de dingen zijn die de mens van nature liever kwijt dan rijk is. Zeven jaren van constant bijstellen, zeven jaren van onzekerheid, zeven jaren van het doorstaan van kinderziektes die bij al die nieuwe processen, systemen en cultuur horen. Kortom, zeven jaren van kei hard doorzettingsvermogen zijn nodig om er uiteindelijk, als organisatie en als mens, sterker uit te komen.

Een van de grote vragen is, wat mij betreft, dan ook: Wat kunnen we doen om die zeven jaren net iets draaglijker te maken? Hoe zorgen we dat iedereen de moed erin houdt? Dat het werkplezier hoog blijft, ondanks de constante reuring en de beslissingen die genomen moeten worden waar nooit iedereen het mee eens kan zijn?

Het antwoord blijkt eigenlijk best wel simpel. We doen het namelijk met elkaar. Zodra je geen concurrenten meer bent, maar gewoon weer collega’s, heb je een gigantische stap gezet. Als collega’s onderling stiekem een beetje om elkaar zijn gaan geven, ben je op de goede weg. Want collega’s die om elkaar geven, gaan voor elkaar door het vuur. Willen voor jou dat ene stapje extra zetten. Hebben interesse voor de mens achter de dokter. Zien het als het even wat minder met je gaat. En misschien nog wel belangrijker: helpen je dan, vangen je op en ondersteunen je totdat je er zelf weer klaar voor bent. En zo kun je samen vooruit.

Onze medische vakgroep is sinds april 2022 één. Op de Nieuwjaarsborrel begin januari besef ik mij opeens: wij zíjn zover. Nee, daarmee bedoel is niet dat die hele fusie in twee jaar geregeld is. Natuurlijk moet er nog steeds veel gebeuren, zijn er af en toe nog frustraties en kan er nog een hoop anders. Maar als vakgroep hebben wij de sprong gemaakt. Er is een basis en daarop kunnen we bouwen. We laten achter wat we kwijt willen en bewaren juist dat wat we nooit hadden gedacht. Laat die volgende storm maar komen, wij gaan er vol vertrouwen tegenaan. Samen zijn we immers sterker.

Maartje Weterings, basisarts Ouderengeneeskunde

5 oktober, 2024